Lex Borghans

Dromer

Op 25 juni 1988 – de dag dat het Nederlandse voetbalteam Europees kampioen werd – ben ik verhuisd naar Maastricht. Na bijna 36 jaar ben ik nog steeds heel blij dat ik in deze prachtige stad woon. In die tijd heb ik de stad ook stap voor stap mooier zien worden. Geen geparkeerde auto’s meer op de markt, de A2-tunnel, de wijk Céramique, het Tapijn-terrein, het frontenpark, Belvédère en de mergelgroeve, … De vele buitenlandse studenten zijn een enorme verrijking voor de stad waardoor Maastricht bruisender is dan ooit.

Toch is er veel meer mogelijk en wordt de volle potentie van Maastricht niet benut, omdat onze bestuurders blijven hangen in het verleden en bang zijn voor vernieuwingen. Te veel wordt gekeken hoe de stad aantrekkelijker kan worden gemaakt voor toeristen en te weinig hoe de stad voor de inwoners zelf verbeterd kan worden.

Maak van de straat veel meer een plaats waar mensen elkaar ontmoeten, niet waar auto’s mensen aan de kant duwen. Zorg voor goede fietsverbindingen en stallingsmogelijkheden in de hele stad. Zorg voor goede betaalbare kamers en woningen zodat studenten en jonge werkenden tussen ons in kunnen komen wonen. En geef een impuls aan de cultuur zodat de binnenstad niet alleen een maand afgesloten is voor Rieu, maar er voor alle groepen interessante dingen in Maastricht gebeuren en iedereen de kans heeft zich creatief te ontplooien.

Daar is M:OED voor nodig.